Μία συλλογικότητα που θέλει να φέρει τον τίτλο "αντιεξουσιαστική" διοργανώνει κοινή εκδήλωση με τον Σύριζα στον "αγώνα" για την κοινωνική και αλληλέγγυα οικονομία!
Έχει ακούσει κανείς τι θέση παίρνει η ΑΚ Θεσσαλονίκης;
Σκέφτηκα να γράφαμε κάτι για τη βίλα. Δεν πολυέχω ιντερνετ, θα μαι
κι έξω όλη μέρα, άμα ψήνεστε μου ρθε κάτι τέτοιο.
είμαστε λίγοι απ' τους πολλούς που εκεί στη βίλα μιλήσαμε ακούσαμε γελάσαμε θυμώσαμε χαρήκαμε οργιστήκαμε σχεδιάσαμε ονειρευτήκαμε...
είμαστε λίγοι απ' τις πολλές που ξέρουμε ότι η βίλα δεν είναι τα ντουβάρια της ούτε οι κινηματικές της υποδομές που ξέρουμε ότι η βίλα είναι πάνω απ' όλα η πρόταση της για τη ζωή για τον πολιτισμό για τις σχέσεις
είναι πάνω απ' όλα κομμάτι μας κι έτσι θα μείνει
γιατί η Βίλα, θα μείνει!
Αν του αλλάξετε τα φώτα, δεν θα ενοχληθώ καθόλου, είναι πολύ βιαστικό, είναι πιο πολύ η κίνηση που με ενδιαφέρε κάτι σαν τις αυγόφετες που ετοίμασε η γυναίκα του και μας έφερε ο γείτονας στις 7 το πρωί έξω από το καμμένο στέκι του Xanadu στην Ξάνθη
Τις τελευταίες μέρες μετά και από την τελευταία πορεία της 48ωρης απεργίας μου δημιουργήθηκε η εντύπωση επιστροφής πίσω στον χρόνο σαν να βρισκόμουνα κάπου στο 2004 με 2006 στις πρώτες πορείες του τότε φοιτητικού κινήματος. Είναι λίγο που μερικές μέρες πρίν έγινε για πρώτη φορά μετά από πολλά χρόνια στην θεσσαλονίκη, το γνωστό "καγκελάκι" που στην προχτεσινή πορεία "οι ίδιοι και οι ίδιοι" κάνανε "hit and run" σώζοντας την αξιοπρέπεια μίας άκακης αριστερής πορείας (η πράξη αποκομμένη από την θεωρία) που δικοί μου άνθρωποι είναι και πάλι διατεθειμένοι να στρατευτούν στο όνομα της αναγκαιότητας κάλυψης του θεωρητικού κενού του χώρου (η θεωρία αποκομμένη από την πράξη) Είναι που εδώ και χρόνια έχει επιβιώσει η άποψη ότι η Πολιτική είναι κάτι διαφορετικό από τις Σχέσεις Ότι στις συνελεύσεις δεν κάνουμε φίλους Ότι η Πολιτική είναι κάτι ατόφιο, δύσκολο και πολύπλοκο, είναι θεωρία, είναι το να μιλάς σαν ρήτορας στα αμφιθέατρα και στις συνελεύσεις, να είσαι αυτός "που ξέρει και που το έχει" είναι να γίνεσαι ολα όσα "πρέπει" να είσαι διαφορετικά από αυτό που είσαι
και όχι ότι πολιτική είναι το να βάζεις την πολιτική διάσταση στις σχέσεις σου, να δείχνεις αλληλεγγύη στον γείτονά σου σου, να τον/την βοηθάς να διεκδικήσει την ανάγκη του στην θέρμανση, στην παροχή ρεύματος και στην υγεία να είσαι εσύ με ονοματεπώνυμο αυτός/η που εδώ-δίπλα, στις φιλίες και στην γειτονιά, πιστεύεις σε κάποιες ιδέες, αντιτίθεσαι σε φασιστικές νοοτροπίες, είσαι ενάντια σε σεξιστικά πρότυπα και οτιδήποτε άλλο που προσπαθείς να αγωνίζεσαι στη πράξη με γνώμονα το ρεαλιστικό ξεπέρασμα των εμποδίων που θέτουν η εκμετάλλευση και η κυριαρχία στην καθημερινότητάς μας. Τελικά Είναι και αυτό Είναι η επιστροφή της πολιτικής με κεφαλαίο Π
με τους αριστερούς και αναρχικούς σεχταρίσμούς τα Πολιτικά Πρόγραμμα και Ιδεολογίες με τους ναρκισσισμούς, τα ενοχικά σύνδομα και τις υπέρμετρες φιλοδοξίες που με βίαιο τρόπο προσγειώνεται σε κοινωνικές διαδικασίες. Είναι και αυτό μέρος της αντιεξέγερσης που μας πηγαίνει πίσω.
Περισσότερα στην ανοιχτή συνέλευση αγώνα κατοίκων τούμπας και σε κάθε συνέλευση με προσανατολισμό την ανοιχτή κοινωνική δρατηριοποίηση έξω από προαποφασισμένα πολιτικά προγράμματα οποιασδήποτε μορφής (κομμάτων, πολιτικών ομάδων, πολιτικών καταλήψεων, κοκ) και την συνεπακολουθούμενη λογική της πρωτοπορίας.
Από το Συνεργείο - Υπόγειες Παραγωγές, Οκτώβριος 2012, Θεσσαλονίκη ypogeiosynergeio@gmail.com
...
Ας αποσαφηνίσουμε ποιοί είμαστε
εμείς γιατί μέχρι και αυτό έχουμε ξεχάσει με όσα γίνονται!
Είμαστε εμείς που πάντα πιστεύαμε
στην δύναμη της τάξης μας να καθορίζει τις εξελίξεις στους αγώνες, στη ζωή, στο
Κράτος, σε μια ταξική κοινωνία συγκρούσεων, σε μια ιστορία που είναι η ιστορία
της πάλης των τάξεων.
Είμαστε εμείς που επιδιώκαμε να
χτίζουμε ταξικές οργανώσεις, οργανώσεις των εκμεταλλευομένων
(επιτροπες/πρωτοβουλίες/συνελεύσεις στη γειτονιά, στο χώρο δουλειάς) που συνάμα
«κάνουν πολιτική».Απορρίψαμε τα
δεκάδες(ξέχωρα και μικρά) κόμματα, τα
κομματίδια, τις πολιτικές ομάδες και πολιτικές καταλήψεις που σε κλειστές θύρες
παράγουν προγράμματα, γραμμές, προτάσεις, και μετά πηγαίνουν στους κοινωνικούς
χώρους (συνδικάτα, γειτονιές, πλατείες, αμφιθέατρα) για να τα «περάσουν». Εμείς
θέλαμε να είμαστε οργανικά δεμένοι με τον κοινωνικό χώρο, να βιώνουμε ό,τι
βιώνει (όσο γίνεται αυτό) για να χαράξουμε μια πιο ασφαλή πρόταση/γραμμή μαζί
με τον συνάδελφο, τον γείτονα, τον συμπολίτη στις πλατείες.
Είμαστε εμείς λοιπόν που
εμπνεόμαστε από ταξικές οργανώσεις όπωςπ.χ. οι Wobblies, όπου το πολιτικό και το οικονομικό-κοινωνικό δεν
βρίσκονται σε μια διαστημική απόσταση μεταξύ τους (για να χωρίζονται αφενός σε
κόμματα που κάνουν πολιτική και αφετέρου σε συνδικάτα που κάνουν μόνο
οικονομικό αγώνα) αλλά δένονται οργανικά και αρμονικά.
Είμαστε εμείς που θέλουμε τον
εργαζόμενο, τον συνάδελφο μας, να γίνει και διαννοούμενος, που σκέφτεται και
χαράσσει πολιτική διότι δεν θέλουμε να αφήσουμε στο κάθε κόμμα τη συλλογική
διανόηση, ή για την ακρίβεια, δεν θέλουμε να κάνουμε τη συλλογική διανόηση, τη
συλλογική πολιτική σκέψη, ζήτημα ενός κόμματος χωρίς οργανική σχέση με την τάξη
(και ας γνωρίζουμε πολύ καλά, από «μέσα» το γνωρίζουμε, ότι δεν είναι η τάξη
μας καθόλου ενιαία, δεν είναι όλα τα κομμάτια της τάξης μας το ίδιο
χειραφετημένα και μπολιασμένα με συνδικαλιστικές/ταξικές/σοσιαλιστικές ιδέες
και πρακτικές, υπάρχουν πολλά, διαφορετικά υλικά και ιδεολογικά επίπεδα, άλλος
π.χ. ο εργάτης της ΔΕΗ, άλλος του ΣΥ.ΦΑ., υπάρχει αυτό που είπαν οι ιταλοί
αυτόνομοι μαρξιστές ταξική σύνθεση).
Είμαστε ακόμα εμείς που διαπιστώσαμε ότι η
ταξική συνείδηση δεν μπορεί απλά να «φυτευτεί» από τους
σοσιαλιστές-κομμουνιστές διανοούμενους ή πρωτοπόρους εργάτες αλλά πρέπει να
παραχθεί μέσα από την ίδια την εμπειρία του αγώνα, από τα προβλήματα και τους
αγώνες των συναδέλφων εργαζομένων, από την ίδια την ταξική σύγκρουση όπου
σχηματοποιούνται οι ταξικές σχέσεις, από το «σχολείο της ταξικής πάλης» που
λέγανε και παλιά. Γι’ αυτό όλα αυτά τα χρόνια προωθούσαμε τους αγώνες και δεν
βαπτιζόμασταν αριστεροί ή αναρχικοί, δεν είχαμε έγνοια γι’ αυτό, για την καθαρή
πολιτική ταυτότητα.
Είμαστε εμείς που βλέπουμε την
πραγματική κοινωνική αλλάγη, την επανάσταση, ως μια διαδικασία-θύελλα που σπάει
την ανάθεση, που σπάνε τελικά οι (υλικοί) διαχωρισμοί της εκμετάλλευσης και της
αλλοτροίωσης, σπάνε οι ταξικές θέσεις του εργοδότη/διευθυντή/εκμεταλλευτή και
του εργάτη/εκτελεστικού οργάνου/εκμεταλλευόμενου, του
γραφειοκράτη/διαννοούμενου του Κράτους και του εργάτη του Κράτους (βλέπε
«υπαρκτό σοσιαλισμό»), του παραγωγού και του καταναλωτή, του πολίτη και του βουλευτή/λαϊκού
επίτροπου κτλ.
Γι’ αυτό είμαστε εμείς που
βλέποντας την στρατηγική του ΣΥΡΙΖΑ (αλλά και του ΚΚΕ) να ρίχνει το βάρος στο
πως θα πάρει και θα διαχειριστεί την Κυβέρνηση και το Κράτος, ανησυχούμε, γιατί
γνωρίζουμε ότι το Κράτος και η Δημοκρατία δεν είναι ένα εργαλείο που άλλοτε το
χρησιμοποιούν περισσότερο οι αστοί και άλλοτε οι εργάτες, ξέρουμε ότι το Κράτος
είναι η (διαχωρισμένη και αλλοτροιωτική) οργάνωση μιας ταξικής κοινωνίας, μιας
κοινωνίας που περιέχει τάξεις που συγκρούονται, ένα σύνολο θεσμών που δεν
μπορεί έτσι απλά να λειτουργήσει προς οφελος της μίας ή της άλλης τάξης αλλά
«ρυθμίζεται» από τους συσχετισμούς μεταξύ των τάξεων.
Είμαστε εμείς σύντροφοι που (για
να πιάσουμε και την έλλειψη στρατηγικής) πήραμε αποστάσεις από τον «παιδικό»
ακτιβισμό των περισσότερων αναρχικών, την χαοτική σκέψη των δεκάδων πολιτικών
ομάδων/στεκιών/καταλήψεων,υπάρχει
έλλειψη σοβαρής ανάλυσης (για τον καπιταλισμό, το Κράτος, τις τάξεις, το κόμμα
και το συνδικάτο, τις μορφές πάλης, τη χρήση βίας κτλ.), πήραμε αποστάσεις από
την έλλειψη ανάλυσης της συγκυρίας και χάραξης στρατηγικής μέσα σ’ αυτήν.
"Το ιστολόγιο θέλει να είναι ένα
μουσικό ημερολόγιο. Ημερολόγιο το οποίο θα καταγράφει και θα μοιράζεται
σκέψεις και μουσικές, σημειώσεις και απόψεις, αγάπες και πάθη γύρω από
την πιο λαϊκή μορφή καλλιτεχνικής έκφρασης του ανθρώπινου είδους, τη
μουσική. Σε όλο αυτό κεντρικό ρόλο θα παίξει κάτι παράδοξο –μάλλον- για
τα δεδομένα των περισσότερων από εμάς: αυτό το παράδοξο είναι η
αμερικάνικη folk μουσική. Τι με οδήγησε σε αυτόν τον παράδοξο δρόμο; Και
κάνω αυτή την ερώτηση, διότι η απάντηση φανερώνει και την οπτική μου
πάνω στο θέμα. Λίγο τα blues και το punk, λίγο το λάγνο
αναρχοκομμουνιστικό μου παρελθόν και οι wobblies με την IWW, λίγο
κάποιες ταινίες και λίγο η αγάπη μου για την κρυμμένη αμερική (ή μάλλον
για τις κρυμμένες αμερικές), λίγο οι εργατικοί αγώνες και λίγο η εμμονή
μου ότι εργατική τάξη παράγει (ή τέλος πάντων πρέπει να παράγει) τον
δικό της πολιτισμό με οδήγησαν εδώ και μια πενταετία στον σκονισμένο
δρόμο της folk μουσικής. Ωστόσο, δε θα περιοριστώ εκεί πέρα. Αναγκαστικά
σχεδόν, κάτι τέτοιο αποκλείεται. Αλλά επίσης αναγκαστικά όλα θα τείνουν
προς τα εκεί.
Τέλος για να τελειώνουμε με τους άβολους
προλόγους, μην περιμένετε καμία «συστηματική» ή «επιστημονική» ή
«κοινωνιολογική» ή ακόμα «δημοσιογραφική» προσέγγιση, αν εμμένετε σε
τέτοιες ταμπέλες μπορείτε να πάρετε την εξής και να την κοτσάρετε:
προσπαθώ να δω την μουσική δημιουργία υπό το πρίσμα της «διεαυτήν
δημιουργικότητας της εργατικής τάξης» και της πάλης αυτής της
δημιουργικότητας με την καπιταλιστική συνθήκη (ακριβώς δηλαδή αυτό που
γίνεται και με τη μισθωτή εργασία, μην μου αγχώνεστε). Με απλά λόγια, η
προσέγγιση μου θα είναι κομμουνιστική. Και ότι καταλάβατε, καταλάβατε,
τι άλλο να κάνω;"
Ότι μπαίνει στο χαρτί
είναι μύνημα που ταξιδεύει
Και για εσένα
που δεν το έκανες
Πρόσεξε
Oι αλυσίδες
Περικυκλώνουν την ύπαρξή σου
Σε περιορίζουν.
Και δεν υπάρχει
Τίποτα
Στον κόσμο
Χειρότερο από
Αυτό.
Τι γίνεται ρε παιδιά, έρχεται ένα μύνημα;
Prettiest train
Prettiest
train that I ever seen, man.
Prettiest train, my Lawd, I ever seen,
Prettiest train, Lawd, ever seen,
I declare, she run down to Jackson, back to New Orleans,
New Orleans, a-New Orleans,
I swear she ran down to Jackson, back to New Orleans.
Mattie, when you marry, marry a railroad man, (3x)
I declare, no ev’y day Sunday, dollar in your hand,
In your hand, in your hand,
I declare now, no ev’y Sunday, dollar in your hand!
Mattie, when you marry, don’t marry no convict man, (3x)
I declare now, ev’y day Monday, hoe handle in your hand,
In your hand, in your hand,
I declare now, ev’y day Monday, hoe handle in your hand.
Prettiest woman that I ever seen, (3x)
I declare now, Rampart Street-a, down in New Orleans,
New Orleans, a-New Orleans,
I declare now, Rampart Street, down in New Orleans!
You go to Jackson just to show your clothes, (3x)
I go to Jackson play them dicin’ holes,
Dicin’ holes, dicin’ holes,
I declare now, I go to Jackson, play them dicin’ holes.
You go to Memphis, don’t you hang around, (3x)
I swear now, polic’ll catch and you’re workhouse bound,
Workhouse bound, workhouse bound,
I swear now, police’ll catch and you’re workhouse bound.
